.:: KOŹMICE ::. | 142 Spotkanie POAK

142 Spotkanie POAK

Sprawozdanie ze 142 spotkania POAK. Temat - „Niedziela - Dzień Pański".

18 lutego 2011 roku, w trzeci piątek miesiąca, po Mszy św. i Koronce do Bożego Miłosierdzia odbyło się 142 spotkanie Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej, w którym uczestniczyło 10. członków Oddziału oraz ksiądz asystent - Stanisław Basista.

Komentarz do Mszy przygotowała - Izabella Rozwadowska, czytanie lekcji - Wojciech Dańda; modlitwy wiernych - Andrzej Janowski; zaś Koronkę do Bożego Miłosierdzia poprowadziła - Anna Żołnierczyk.

Ks. asystent, zaniepokojony był niską frekwencją członków Oddziału, biorących udział w spotkaniu, prosił o większe zaangażowanie w spotkania i o wyjaśnienie tak dużej absencji w kilku ostatnich spotkaniach. Zaproponował nawet inny termin spotkań, gdyby to miało poprawić liczbę obecnych. Prosił również nas członków POAK o większy udział w Mszach św. w ciągu tygodnia. Księdza proboszcza niepokoi również fakt, że wielu parafian zamawia Mszę św. we wskazanej intencji i nie bierze w niej udziału, szczególnie dotyczy to Mszy za zmarłych.

„Niedziela - Dzień Pański".

We wszystkich religiach występują dni święte. W czasie ich trwania ustają codzienne prace na rzecz kultu, odpoczynku, wytchnienia. Dni święte znane były już w starożytnej Mezopotamii, Egipcie, Grecji i Rzymie. W społeczności żydowskiej wszystkie zjawiska życia tak indywidualnego, jak również społecznego łączono z imieniem Boga - Jahwe. Stąd dzień odpoczynku Żydzi nazwali szabatem dla Jahwe, był to dzień najważniejszy, wyjątkowo święty. Instytucję szabatu połączył Mojżesz z opisanym w księdze Rodzaju dziełem stworzenia świata. Po sześciu dniach wypełnionych pracą stwarzania, siódmego dnia Bóg odpoczął. W Księdze Wyjścia (Wj 20, 8-11) napisano: „Pamiętaj o dniu Szabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę. Ale siódmego dnia jest Szabat Pana, Boga twego: nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa".
Opowieść o stworzeniu świata wyjaśnia genezę soboty - szabatu, ostatniego dnia tygodnia. Z tego punktu widzenia sobota jest siódmym dniem tygodnia, a niedziela - pierwszym. W szabat dzień uświęcony i pobłogosławiony przez Boga obowiązuje bezwzględny zakaz pracy. Powstrzymanie się od pracy stanowi akt wiary, ma uzmysłowić, że prawdziwym Panem i Stwórcą tego świata jest Bóg.
Szabat nie polega jednak wyłącznie na przestrzeganiu zakazów. W czwartym przykazaniu powiedziane jest „siódmego dnia Pan odpoczął". Odpoczynek po hebrajsku nazywa się menucha, co oznacza również pogodę, ciszę, pokój, wytchnienie. Szabat ma stanowić przedsmak raju, życia w bliskości Boga, jest świętem podniosłym radosnym, przeznaczonym dla odpoczynku, rodziny i Boga. Na czas jego trwania zapomina się o codziennych problemach i kłopotach, a koncentruje na tym, co przyjemnego miało miejsce w kończącym się tygodniu. Szabat jest również okazją do studiowania pism religijnych, modlitwy, nawiedzenia synagogi. Żydzi uważają Szabat za największy dar, jaki otrzymali od Boga. Jest to dla nich dzień harmonii, wewnętrznego uspokojenia i pokoju. Biblijne teksty Starego Testamentu dokładnie określały, co wolno, a czego nie należy czynić w szabat. Surowe przestrzeganie prawa szabatu miało w dziejach Izraela swoje ofiary. W Księdze Liczb czytamy, że za zbieranie drzewa w dzień szabatu ukamienowano Żyda. Przeciwko tak surowemu, a zarazem bezdusznemu traktowaniu dnia świątecznego wystąpił Chrystus - prawodawca Nowego Testamentu. Podstawą ludzkiego traktowania instytucji, przestrzeganej w Starym Testamencie ściśle według litery prawa, ma być odtąd zasada czynienia dobra, ważniejsza niż wszystkie inne przykazania. „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu" (Mk 2,27). Ta zasada aktualna zawsze, pozwala Kościołowi katolickiemu właściwie oceniać nakaz święcenia dni świętych. Połączenie dnia odpoczynku z dniem uczczenia imienia Boga przypomina człowiekowi jego zależność od Stwórcy, który nakazał pracować, ale także odpoczywać. Jeden dzień dla Boga a sześć dla człowieka - jest widomym znakiem Bożej dobroci. W pierwszych wiekach, kiedy chrześcijaństwo było jeszcze religią zakazaną, chrześcijanie spotykali się na modlitwach przed wschodem słońca. Już wtedy udział w zgromadzeniu niedzielnym należał do istoty życia pierwszych chrześcijan. Święty Justyn, męczennik II wieku, przekazuje nam świadectwo o tym, jaką podstawową strukturę posiadała wówczas celebracja Eucharystii. Ta struktura zachowała się do naszych czasów we wszystkich większych rodzinach liturgicznych. Tak pisze św. Justyn około 155 r., wyjaśniając pogańskiemu cesarzowi Antoninusowi Piusowi (138-161), co czynią chrześcijanie: ,,W dniu zwanym dniem Słońca odbywa się w oznaczonym miejscu zebranie wszystkich nas, zarówno z miast jak i ze wsi.

Czyta się wtedy Pisma apostolskie lub prorockie. Gdy lektor skończy przewodniczący zabiera głos, upominając i zachęcając do naśladowania tych wzniosłych nauk. Następnie wszyscy powstajemy z miejsc i modlimy się za nas samych oraz za wszystkich, w jakimkolwiek znajdują się miejscu, by otrzymali łaskę pełnienia w życiu dobrych uczynków i przestrzegania przykazań, a w końcu dostąpili zbawienia wiecznego. Po zakończeniu modlitw przekazujemy sobie nawzajem pocałunek pokoju. Z kolei bracia przynoszą przewodniczącemu chleb i kielich napełniony wodą zmieszaną z winem. Przewodniczący bierze je, wielbi Ojca wszechrzeczy przez imię Syna i Ducha Świętego oraz składa długie dziękczynienie za dary, jakich nam Bóg raczył udzielić. Modlitwy oraz dziękczynienie przewodniczącego kończy cały lud odpowiadając: Amen. Gdy przewodniczący zakończył dziękczynienie i cały lud odpowiedział, wtedy tak zwani u nas diakoni rozdzielają obecnym Eucharystię, czyli Chleb, oraz wino z wodą, nad którymi odprawiano modlitwy dziękczynne, a nieobecnym zanoszą ją do domów". W 304 r. z grupy chrześcijan z Abiteny, oskarżonej przed prokonsulem Kartaginy o urządzanie zakazanych zgromadzeń, jeden oświadczył: „My musimy świętować dzień Pański. To stanowi nasze prawo". Inny z nich zaś powiedział: „My nie potrafimy żyć, gdybyśmy nie świętowali dnia Pana".

Niedziela w tradycji chrześcijańskiej, judaizmie, także w niektórych krajach, szczególnie anglosaskich, jest pierwszym dniem tygodnia. �?acińska nazwa dies Solis (dzień Słońca) wpłynęła na nazewnictwo niektórych języków europejskich, np. ang. Sunday niem. Sonnntag - oznacza dzień słońca, W językach romańskich, podobnie jak w polskim na nazwę wpłynęło chrześcijaństwo - mówimy Dzień Pański, w Hiszpanii „domingo" - znaczy „Dzień Pana". W tradycji chrześcijańskiej niedziela upamiętnia zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa (stąd np. słowo rosyjskie: bocкpeceньe - znaczy zmartwychwstanie). Niedziela jest najstarszym i pierwszym dniem świątecznym w chrześcijaństwie.

Historia niedzieli zaczyna się od Zmartwychwstania Chrystusa Pana „trzeciego dnia" po śmierci. W tym samym dniu Zmartwychwstały Jezus objawia się swoim uczniom, przebywa z nimi, daje im się poznać. Różnica między niedzielą a żydowskim szabatem w świadomości chrześcijan stawała się coraz wyraźniejsza. Początkowo pewne grupy chrześcijan, szabat i niedzielę obchodzili jako dwa bratnie dni, aż w końcu wielu z tych, którzy żyli w starym porządku rzeczy, przyszli do nowej nadziei i nie zachowywali już szabatu, ale obchodzili dzień Pański, dzień, w którym nasze życie powstało z martwych przez Chrystusa i Jego śmierć. Pasterze Kościoła od początku wzywali lud wierny do świętowania Dnia Pańskiego i czynią to po dzień dzisiejszy.
Niedziela ma odniesienie do szabatu. Dziś dobrze by było, aby chrześcijanie brali przykład z Żydów świętujących szabat. W 1998 r. Ojciec Święty Jan Paweł II napisał list apostolski „Dies Domini" („O świętowaniu niedzieli"), w którym ponownie ukazał jak nieodzowną wartością jest niedziela w życiu chrześcijanina. W religii katolickiej Dzień Pański zobowiązuje nas do uczestnictwa we Mszy Świętej. Na przestrzeni wielu wieków jakie minęły od ustanowienia sakramentu Mszy Świętej, to nabożeństwo eucharystyczne rozwijało się i przybierało różne nazwy: łamanie chleba, Wieczerza Pańska, Sacrificium - oznacza Mszę św. jako ofiarę, Eucharistia - jest to nazwa grecka i oznacza dziękczynienie, Missa - nazwa łacińska tłumaczona jako Msza; znana jest już od V wieku i w takiej formie przetrwała do dzisiaj, wypierając wiele innych nazw tego nabożeństwa. Eucharystia jest pamiątką Męki i Zmartwychwstania Chrystusa. Wierni gromadzą się w niedzielę, by słuchać Słowa Pana, które ma być dla nich pokarmem duchowym, pomocą , drogowskazem w rozwiązywaniu ich codziennych problemów.

W liście apostolskim „Dies Domini" do Biskupów, Kapłanów i Wiernych („O świętowaniu niedzieli"), Jan Paweł II dokonuje podziału Niedzieli na : Dzień Pański Stwórcy, Dzień zmartwychwstałego Pana, Dzień Zgromadzenia eucharystycznego, Dzień Kościoła, Dzień radości i ludzkiej solidarności. W tym samym liście czytamy: „Msza św. niedzielna ze względu na właściwy jej charakter oraz na jej znaczenie w życiu wiernych winna być przygotowana szczególnie starannie. Należy nadać celebracji charakter świąteczny, jaki winien mieć dzień, upamiętniający zmartwychwstanie Pana. W tym celu trzeba starannie przygotować wspólny śpiew, ponieważ jest to szczególnie stosowny wyraz radości serca, który podkreśla uroczysty charakter zgromadzenia i sprzyja dzieleniu się jedną wiarą i miłością. (...) Należy także dołożyć wszelkich starań, aby wszyscy obecni, dzieci, dorośli czuli się osobiście zaangażowani, umożliwiając im włączenie się w te formy uczestnictwa, które liturgia proponuje i zaleca". Chcąc więc najpełniej przeżyć pamiątkę Zmartwychwstania, trzeba wziąć czynny udział w Mszy św., poprzez śpiew, modlitwę, głośne odpowiedzi na wezwania kapłana, przyjęcie Komunii Świętej. Ważnym jest aby na Eucharystię uczęszczać do swojej parafii, brać udział w życiu swojej wspólnoty parafialnej. Udział w niedzielnej Eucharystii jest koniecznością, obowiązkiem a nie tylko zaliczeniem.
Trzecie przykazanie mówi: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił". Jeżeli musimy pracować w Dzień Pański, jesteśmy zobowiązani umową o pracę - to nie mamy grzechu, ale jeżeli pracujemy dla siebie, zawieramy umowy, prowadzimy biznes dla osiągnięcia korzyści materialnych, popełniamy grzech ciężki. Pamiętajmy Pan Bóg o ten dzień się nam upomni! Pracując w tygodniu należy pamiętać o dniu odpoczynku-niedzieli, oczekiwać na niego. Wierni, którzy z powodu choroby, niesprawności lub innej ważnej przyczyny nie mogą wziąć udziału w Eucharystii, winni dołożyć starań, aby jak najpełniej uczestniczyć z oddalenia w liturgii niedzielnej Mszy św., najlepiej przez lekturę czytań i modlitw mszalnych przewidzianych na ten dzień, a także przez wzbudzenie w sobie pragnienia Eucharystii. Dla nich cenną pomoc stanowi telewizyjna lub radiowa transmisja Mszy św., zwłaszcza jeśli towarzyszy jej ofiarna posługa nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii, którzy przynoszą ją chorym, a wraz z nią pozdrowienie i solidarność całej wspólnoty. W ten sposób również ci wierni mogą korzystać z obfitych owoców niedzielnej Mszy św. oraz przeżywać niedzielę jako prawdziwy Dzień Pański - Dzień Kościoła.

W encyklice „Ecclesia de Eucharistia" Jan Paweł II pisze:
„(...) Eucharystia, jest najwyższym i niezrównanym momentem naszego wspólnotowego, ludzkiego oraz chrześcijańskiego doświadczenia. Jest wielkim darem, gdyż jest znakiem życia Jezusa w każdej Chrystusowej wspólnocie. Jest ucztą miłości pomiędzy wiernymi a Zbawicielem oraz wyznacznikiem i drogowskazem na drodze prowadzącej do Królestwa Niebieskiego. Każda Eucharystia i komunia święta jest po prostu naszym całkowitym zawierzeniem się miłości Boga i oddaniem się Mu na wieczną służbę, a przez Niego na służbę każdemu człowiekowi.
Aby jednak dobrze zrozumieć tę wielką tajemnicę Eucharystii, należy ją każdorazowo na nowo przeżywać własnym, czystym i pełnym miłości sercem, które zawsze jest otwarte dla Boga i drugiego człowieka (...)". Dziś współczesny świat inaczej traktuje niedzielę. W liście „Dies Domini" czytamy: „Jeszcze stosunkowo niedawno świętowanie niedzieli było ułatwione w krajach o tradycji chrześcijańskiej przez liczny udział wiernych i niejako przez samą organizację społeczeństwa, w którym odpoczynek niedzielny stanowił trwały element prawodawstwa dotyczącego różnych form pracy. Dzisiaj jednak, nawet w krajach, w których świąteczny charakter tego dnia jest zagwarantowany ustawowo, ewolucja sytuacji społeczno-ekonomicznej doprowadziła w wielu przypadkach do głębokich przemian w zachowaniach zbiorowych i w konsekwencji także w samym charakterze niedzieli. Powszechna stała się praktyka weekendu, rozumianego jako cotygodniowy czas odpoczynku, przeżywanego i organizowanego (...) właśnie w dni świąteczne. Ta ewolucja doprowadziła do zatracenia sensu Niedzieli, stanowiąc zagrożenie dla prawdziwego świętowania dnia Pańskiego. Jest to zjawisko społeczne i kulturowe, w którym nie brak z pewnością elementów pozytywnych, jeśli tylko przyczynia się ono, w duchu poszanowania autentycznych wartości, do rozwoju człowieka i do postępu życia społecznego jako całości. Pozwala ono zaspokoić nie tylko potrzebę odpoczynku, ale także świętowania, wpisaną w ludzką naturę. Niestety, gdy niedziela zatraca pierwotny sens i staje się jedynie zakończeniem tygodnia, zdarza się czasem, że horyzont człowieka stał się tak ciasny, że nie pozwala mu dojrzeć nieba. Nawet odświętnie ubrany, nie potrafi już świętować".

Człowiek zachowując dla siebie sześć dni, odmawia dnia siódmego Bogu. Kryzys wiary, laicyzacja rozpoczyna się od zerwania kontaktów świątecznych z Bogiem. Czechy, Japonia i Izrael, to kraje przodujące w postępie laicyzacji i zeświecczenia. Robienie niekoniecznych zakupów w niedzielę jest grzechem. Kryzys wiary stał się kryzysem kultury, kryzysem sztuki, kryzysem człowieczeństwa. Weekendy, wczasy, podróże odnawiają siły fizyczne, ale gdzie szukać odnowy sił moralnych, jeśli niedziela będzie takim samym dniem dla wielu, jak pozostałe dni tygodnia?
Dziś wiara w Boga jest coraz bardziej zagrożona. W liście „O świętowaniu niedzieli" Jan Paweł II mówi, że u progu trzeciego tysiąclecia świętowanie chrześcijańskiej niedzieli pozostaje kluczowym elementem chrześcijańskiej tożsamości, że dzień Pański wyznaczał rytm całej dwutysiącletniej historii Kościoła. I pyta: „Czyż jest do pomyślenia, by nie odmierzał także jego przyszłości ?"

Dlatego tym bardziej bądźmy zobligowani do modlitwy, pogłębienia praktyk religijnych, aby dochować wiary naszych ojców, a Dzień Pański był dla nas świętym dniem obrachunku, dniem zastanowienia, kształtowania w sobie pełni człowieczeństwa. Takiego człowieczeństwa, które osadzone w realiach życia ziemskiego podąża - ku niebu. Na zakończenie spotkania rozmawialiśmy na temat zorganizowania „Dni Jana Pawła II" w parafii, organizacji Parafiady, pielgrzymki parafialnej, projekcji filmu rocznicy Nawiedzenia Matki Boskiej Częstochowskiej w naszej parafii, rozprowadzaniu przeczytanej prasy katolickiej. Ustaliliśmy obsadę Mszy św. na 18.03.2011. Komentarz-Jadwiga Duda; Czytanie lekcji - Izabella Rozwadowska; Modlitwa wiernych - Krzysztof Dańda; Koronka do Bożego Miłosierdzia - Zofia Batko.

Spotkanie zakończyliśmy modlitwą.